🌸 دانلود فیلم The Singing Detective 2003 (کارآگاه آوازخوان)

کارآگاه آوازخوان 2003 (به انگلیسی: The Singing Detective) یک فیلم کمدی و محصول 2003 کشور آمریکا, بوده و شما میتوانید برای دانلود فیلم کارآگاه آوازخوان 2003 دوبله فارسی روی لینک هایی که برای دانلود در صفحه می بینید اقدام کنید. داستان فیلم به این صورت هست که "دن دارک" نویسنده ای است که از بیماری پوستی رنج می برد و روی تخت بیمارستان دچار توهماتی می شود که....

این فیلم به کارگردانی Keith Gordon, ساخته شده‌ است. برای دانلود مستقیم کارآگاه آوازخوان 2003 یا دانلود دوبله فارسی فیلم The Singing Detective 2003 تنها کافیست کیفیت فیلم مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه دانلود را بزنید. فیلم ‌نامه این فیلم را Robert Downey Jr., Robin Wright, Mel Gibson, Jeremy Northam, Katie Holmes, Adrien Brody, Jon Polito, Carla Gugino, Alfre Woodard, Amy Aquino, نوشته ‌اند. همچنین اگر قصد دانلود کارآگاه آوازخوان 2003 زیرنویس فارسی با کیفیت 480p را دارید روی کیفیت مورد نظر کلیک کنید.

بازیگران Robert Downey Jr., Robin Wright, Mel Gibson, Jeremy Northam, Katie Holmes, Adrien Brody, Jon Polito, Carla Gugino, Alfre Woodard, Amy Aquino, در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. نسخه های دیگری از این فیلم هم مانند دانلود فیلم سینمایی کارآگاه آوازخوان 2003 دوبله فارسی در پینک فیلم موجود هستند و تنها کافیست بر روی گزینه دانلود فیلم کارآگاه آوازخوان 2003 کلیک کنید. همچنین اگر قصد دانلود The Singing Detective 2003 720p را هم دارید پینک فیلم بهترین مکانی هست که میتوانید از آن برای دانلود فیلم استفاده نمایید.

رده سنی فیلم کارآگاه آوازخوان 2003 R بوده و قبل از دانلود فیلم کارآگاه آوازخوان 2003 باید گفت تماشای این فیلم برای افراد زیر R سال مناسب نیست! این فیلم در ژانرهای کمدی, موسیقی, معمایی, جنایی, بوده و محصول کشور آمریکا, هست. زبان اصلی فیلم کارآگاه آوازخوان 2003 انگلیسی, بوده ولی ما در پینک فیلم دانلود فیلم کارآگاه آوازخوان 2003 دوبله فارسی را هم برای شما امکان پذیر کردیم. اگر قصد دانلود فیلم The Singing Detective 2003 را دارید باید این را هم اضافه کنیم که امتیار IMDB فیلم کارآگاه آوازخوان 2003 5.4/10 از 10 می باشد.

"دن دارک" نویسنده ای است که از بیماری پوستی رنج می برد و روی تخت بیمارستان دچار توهماتی می شود که...
نویسنده‌ای که از یک بیماری پوستی رنج می‌برد، از تخت بیمارستانش، اعداد موسیقی و توطئه‌های پارانوئیدی را توهم می‌زند...

جهت دانلود فیلم The Singing Detective 2003 (کارآگاه آوازخوان) دوبله فارسی و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

من نمی‌توانم کارآگاه آوازخوان را با فیلم‌های دیگر گوردون مقایسه کنم، با این حال، کارآگاه آوازخوان به تنهایی کلیک نمی‌کند. اغلب اوقات به هر حال در واقعیت، با دن دال (داونی) و وضعیت پوست او خرج می شود. ارتباطی با جمعیت وجود دارد، عمدتاً با توجه به این واقعیت که داونی بسیار عالی است، با این حال فقط کمی زمان صرف این سرزمین رویایی می شود که انتظار می رود در آن زندگی کند/در آن کنار بکشد.

درک شده است. چگونه تکه‌های تخیل به واقعیت دارک متصل می‌شوند، اما وقتی اطرافیان او در کلینیک با هم هماهنگ می‌شوند، بدون اهمیت و دلیل است. آهنگ‌های او به‌عنوان بازرس عالی است، اما جایگزین ساختن یک شخصیت بازپرس جنایی می‌شود که به نظر می‌رسد کمتر از 20 دقیقه در صفحه نمایش حضور دارد. به اندازه کافی نه. با فرض اینکه رویاهای دارک واقعاً به وجود شناختی او حمله می کنند، باید ببینیم که آنها این کار را انجام می دهند، اینجا و آنجا با او همکاری می کنند و نه صرفاً به او نزدیک می شوند. این تا زمان سرمایه گذاری نهایی اتفاق نمی افتد، و تا آن زمان من به سادگی بر روی دنیای واقعی تمرکز می کنم، به این دلیل که رویا چیزی را ارائه نمی دهد که ممکن است برای 80 دقیقه اولیه ارزشی داشته باشد.

شاید گوردون به درستی گیج شده باشد که چیزی را علاوه بر احساسی ترین/جنسی ترین صحنه ها (که به طرز تحسین برانگیزی با آنها کنار می آید) هماهنگ کند، زیرا حرکت و تقلید به طرز محسوسی از بین می روند. یا از سوی دیگر، شاید به سادگی بیش از حد به فیلمنامه احترام می گذاشت، همانطور که در IMDb می بینم که مقاله نویس در سال 1995 به سطل لگد زد. به هر شکلی، کل از تعداد قسمت های آن کمتر است. نمایشگاه‌های یکنواخت فوق‌العاده که توسط سرزمینی رویایی تلف شده‌اند که الان حتی نمی‌توانم آن را به خاطر بیاورم، و همین دیروز فیلم را تماشا کردم. 6/10.

دن دیم خالق ماش (رابرت داونی جونیور) که با زخم‌های پوستی مداوم روی تخت کلینیک پزشکی پوسیده می‌شود، مرتباً وارد خیال تسکین‌دهنده داستان‌های تحلیل‌گر می‌شود که در آن او یک PI باهوش و زمزمه‌کننده است. در این مرحله، نور شکسته مانند نوآر، تابلوهای نئونی، و پرش‌های ناخوشایند برای من مانند catnip هستند، با این حال محیط معمولی یک اتاق زیر شیروانی استودیویی با نور کم است که به صراحت به مخمل آبی اشاره می‌کند (یک ورودی اتاق ذخیره‌سازی تخته‌دار حتی یک قسمت محوری را فرض می‌کند). لحن این رویاها ترکیبی جذاب از خواهر و برادرهای کوئن اولیه است - کوئن معمولی، جان پولیتو یک قاتل حرفه‌ای تهدیدآمیز و در عین حال بداخلاق است - و مضحک آرام لینچی (همگام‌سازی داونی از دستورالعمل‌های پاپ جاز دهه 50، عجله‌ای شاد مانند شکستن محوطه را انجام می‌دهد. از الویس در وحشی در سطح پایه). این رویاها با آسیب جوانی که در آن دن کوچک به فعالیت های بی فکر مادرش نگاه می کند، تکه تکه می شود. از آنجایی که تجسم‌های او به‌طور مرموزانه به دنیای واقعی می‌ریزد، او شروع به دیدن یک پزشک عجیب و غریب (مل گیبسون) می‌کند که در داستان‌های دارک فرو می‌رود تا پایه و اساس نارضایتی او را دنبال کند. با این حال، نتیجه گیری ذهنی به ندرت باعث نمایش درخشان می شود، و لبه برش آنچه را که از فلاش بک های دارک مشهود است، توضیح می دهد. با وجود این، این یک چرخش ویرانگر از وقایع نیست، زیرا نشان‌دهنده نکته اصلی در مورد نیروی بسیار جذاب و در برخی موارد چاره‌کننده صنعت‌گری و ارزش آن در کشف رازهای روح و ذهن انسان است. با این حال مطمئناً غیر ضروری است. در هر صورت، فیلم قطعاً ارزش دیدن را دارد، ترکیبی تحریک‌آمیز از توسعه پیچیده و نمایه‌ای بی‌تأثیر از یک مقاله‌نویس متنفر از خود که آن‌قدر که در ابتدا می‌پذیرد، صلاحیت سختگیری‌اش را ندارد.

دن دیم، نویسنده، پسوریازیس جدی را تجربه می‌کند، وقتی متوجه می‌شود که واقعیت در حال تبدیل شدن به کلینیک اورژانس و تغییر درونی خود، کارآگاه آوازخوان دهه 1950، واقعیت را به داستان تخیلی تبدیل می‌کند.

ترکیبی از نمایش کلینیک اورژانس، سواری هیجان‌انگیز نوآر دنیس پاتر، فیلمنامه نویس، و ملودی جدا از هم که کاملاً پست مدرن است، فیلمنامه نویس Singing Investigator از مجموعه تلویزیونی وزین او با نام مشابه در سال 1986 تنظیم شد. در حالی که سریال آهسته و پیچیده بود و مایکل گامبون را برجسته می کرد، اما کارآگاه آوازخوان کاملاً سر به فلک کشیده است. بازپرس رابرت داونی جونیور به عنوان مردی که بر خشم خود غلبه کرده است، بی‌قرار و واضح ارائه می‌کند و تفاوت قابل توجه‌تری بین صحنه‌های کلینیک فلورسنت و صحنه‌های عجیب دهه 50 وجود دارد. فیلم به دلیل این کنار هم قرار گرفتن ها مورد بررسی قرار گرفته است، با این حال من آنها را ترجیح دادم. می توانید تشخیص دهید که مردی که در نقطه کانونی آن قرار دارد، قبل از بیماری خود تب کرده و کاملاً درمانده است.

من اولین Singing Investigator را هنگام نمایش ندیدم، با این حال طبق اصول امروزی، سرعت آن کند است، هرچند ارزش تماشا کردن را دارد. کارآگاه آوازخوان اکثر بهترین صحنه‌های مجموعه را گرفته است، آن را جنسیت بخشیده است (داونی جونیور، جرمی نورتام در نقش بانی شیک و کارلا گوگینو در نقش مادر دن دارک همگی در کار خود می‌چرخند)، طرح داستان را بهبود بخشیده و یک فیلم واقعاً جدید ساخته است. چیز.

به کارگردانی کیت گوردون از Waking The Dead، کارآگاه آوازخوان همچنین شامل مل گیبسون غیرقابل تشخیص در نقش روان درمانگر دارک، کیتی هولمز در نقش یک پرستار سخاوتمندانه و رابین رایت پن کسل کننده در نقش همسر آزار دیده دارک می شود. اگر بیش از حد به اولین فیلم ملحق نشده اید و فیلم های پیچیده خود را دوست دارید، تجویز می شود. ****/****.

در وهله اول، اجازه دهید بگویم که من طرفدار فیلم‌هایی هستم که تلاش می‌کنند به عنوان چیز دیگری ظاهر شوند و دستور فیلم مرسوم را بشکنند. به عنوان یک کارشناس فیلمنامه نویسی، سعی می کنم این کار را در کل فیلم هایم انجام دهم. با وجود این، مشکل شکستن دستور العمل این است که اغلب نتیجه یک داستان نامشخص و تمایل به ساختن فیلم بیش از حد آموزش دیده بدون توضیح مناسب است. این دلایل، فیلم امیدوارکننده‌ای مانند «کارآگاه آوازخوان» را به یک آشفتگی واهی تبدیل می‌کند.

اکنون برخی کارآگاه آوازخوان را صرفاً با توجه به این واقعیت که کاملاً با اکثر فیلم‌های هالیوود متفاوت است، دوست دارند. بهبود طرح و شخصیت بسیار گیج کننده است و بازیگری خیره کننده به ویژه توسط رابرت داونی جونیور شکوفا شد. همه چیزهایی که در نظر گرفته می‌شوند، اکثر آنها آن را درک نمی‌کنند، و به‌طور شگفت‌انگیزی، برخی از مواردی که در واقع انجام می‌دهند، در هر صورت از آن استقبال نمی‌کنند. متأسفانه، تهیه‌کنندگان فیلم به هیچ عنوان یک فیلم جذاب، صرفاً یک فیلم پیچیده را تحریک نمی‌کنند. اعداد ملودیک تا حدی قابل قبول هستند، با این حال همگام سازی لب چیزی اضافه نمی کند، بلکه دیوانه کننده به نظر می رسد که همه در فیلم The Singing Detective به وضوح آن را جعل می کنند. این چهار حقیقت منحصر به فرد جذاب هستند، اما به نظر می رسد تبادل مداوم بین آنها اضافی باشد. عوامل واقعی، و علاوه بر این، طرح داستان، فقط یک نکته را ایجاد می کند، اینکه شخصیت داونی جونیور به خانم ها مشکوک است. ما توضیح را از همان ابتدا در فیلم The Singing Detective به خوبی دریافتیم، بنابراین تداوم ضربه زدن به نقطه اضافی است. علاوه بر این، کل واقعیت فیلم نوآر هیچ طرحی ندارد. ظاهراً این یک راز قتل است، اما پس از اینکه شروع راز را به ما نشان می دهد، هیچ تلاشی برای تسهیل داستان آن نمی کند، بلکه از حقیقت برای بیان (بیش از یک بار) تحقیر دن دارک از زنان استفاده می کند.

br/>پس آیا کارآگاه آوازخوان ارزش دیدن دارد؟ مشروط بر اینکه شما فردی باشید که بارها و بارها در مورد فیلم های مهربان هالیوود ناله می کند. در صورتی که واقعاً از فیلم های سینمایی ساخته شده با داستان مستقیم بسیار قدردانی می کنید، از کارآگاه آوازخوان دوری کنید. (که واقعاً نباید سخت باشد)

این یک فیلم ناراحت کننده با داستانی ناراحت کننده است. به نظر می رسد یک تقلید کم رنگ باشد و بیشتر از آن که به این شکل شکست بخورد موفق می شود. در هر صورت، مطمئناً برای همه ترجیحات نیست. من تا حدی جرات می کنم که بگویم تعداد افرادی که در فرکانس فیلم قرار می گیرند به طور استثنایی محدود خواهد شد. بخش نمایشی پارامونت باید موهایشان را کنده کند. (تست؛ در صورتی که فکر می‌کنید «ناهار برهنه» اوج فیلم‌سازی انتخابی است، احتمالاً کارآگاه آوازخوان را دوست خواهید داشت.)

در برابر بیماری پوستی یک نویسنده هک، داستانی واقعی در یک خشم ادیپی که در نقطه‌ای معین به‌طور کل خیلی بد می‌شود. احساس کردن شخصیت(های) داونی دشوار است، با این حال باید فرض کنیم که امیدوار باشید بدون ترک به دورترین حد فیلم برسید. من آن را با یک جمعیت فیلم واقعاً مدرن در مرکز پرفورمنس مصر در هالیوود دیدم و چند نفر در نیم ساعت ابتدایی مانده بودند. از دست دادن آنها.

نمایشگاه‌ها عملاً فوق‌العاده هستند، اما داونی در حال پایان است. بازی او واقعاً فراتر از پوچ است و وقتی او روی پرده است (95٪ فیلم) نمی توانید چشمان خود را از او دور کنید. این چیزی را بیان می کند زیرا او صفحه را به گیبسون، رایت پن و وودارد می دهد.

نمایشگاه های عالی، فیلمنامه ناراحت کننده، چند دقیقه واقعاً جالب. پس کارآگاه آوازخوان چه خبر؟ من از تعداد زیادی جزئیات به ظاهر بی اهمیت می ترسم.

این یک فیلم طرح مالی کوچک است و نشان می دهد. مجریان بازی می کنند و این نشان می دهد. مجموعه ها متواضع هستند و نشان می دهد. آدرین برودی نمایش بزرگی را به نمایش می گذارد و شما عقب نشینی می کنید. یک شماره معمولی اولیه (!) درست از «نمایش تصویری راکی تنفر» پاره شده است. کارآگاه آوازخوان در یک یادداشت سعادتمندانه به پایان می رسد که به نظر می رسد تحقق بخشیدن به یک سرمایه گذار پیوست شده است. محتوا باید باورنکردنی باشد، اما این مبادله مانند یک نمایشنامه به نظر می رسد که برخلاف فیلم است. این نقص و دوازده نقص بزرگ و کوچک، بالاخره شما را فرسوده می کند. چند دقیقه در فیلم The Singing Detective فوق‌العاده است، با این حال، تحت یک دستاورد شگفت‌انگیز است. به نمایشگاه بروید، سعی کنید از نواقص غافل شوید. (بهتر است باور کنید، آخرین اظهار نظر تا حدودی مسخره بود.)

مهمتر از همه، تمایلی که نمی توانم آن را نگه دارم. (Admissions of a Risky Psyche - 2002) مطمئناً از این یکی بهتر عمل می کند. از آنجایی که در عین داشتن تفکری تقریباً مشابه، (اعترافات..) مرد مریض عرفانی - که عالمی تخیلی را می سازد و در آن زندگی می کند، عقده اصلی خود را نادیده می گیرد - با مصداق بزرگ تری همراه می کند. که در طول دهه 1960 و 1970 حیله روشنگری بود. واقعی است که (بازپرس جنایتکار آوازخوان) به طور بی عیب و نقصی برای نشان دادن نمونه سرنخ بیمار واقعاً/روشنایی و واقعیتش نظارت کرد، اما منهای هر جنبه اضافی یا مسائل عمیق تر، به جز در مواردی که سؤال از صنعتگری باشد که خود را بزرگ می کند، و تمام کارهایش. زندگی، از طریق تخصص او؛ چه عمدا یا ناخواسته، با نوعی شناخت از شیوه زندگی در دهه 1940 فیلم‌ها، کتاب‌ها، آهنگ‌ها و غیره. هر کاری با تلنگرهای امتحانات مهم انجام دهید. بنابراین باید Mel Distraught وجود داشته باشد تا با کنسرت کنار بیاید و کل کار را تولید کند. در هر صورت، فیلم به طور کلی ضعیف به نظر می رسد. به عنوان مثال، مبارزه اوج آنطور که من می‌توانستم خیره‌کننده نبود. استفاده از آهنگ های قدیمی به خوبی استادانه انجام نشد. برخی از آنها آزاردهنده بودند و تناقض وحشتناکی با صحنه های پیشرفته داشتند. مثل عکسی که در هنگام پخش عکس از رابرت داونی پخش شد. جونیور با کمک PCP خود بلند می شود. علاوه بر این، ارزش های خلق فیلم همه چیز بود به جز خاص. من معتقد بودم که معاینات مهم باید آزاردهنده باشد، اما چنین شانسی وجود ندارد!

داونی. جونیور نقطه کانونی مهم فیلم بود. او یک تن در درون او بود. به هر حال، چیزی در اطرافش به او اجازه نداد که همه آنچه را که ممکن است برای چنین شخصی داشته باشد، تخلیه کند و من در مورد محتوا بحث نمی کنم. مل به عنوان متخصص گیبون (!!) بیش از حد یک شوخی بود، قبول دارم که او این کار را انجام داد تا نشان دهد که چگونه ترجیح می دهد فقط اسطوره فعالیت های هالیوود نباشد.

چند مورد وجود دارد. دقایق فوق‌العاده‌ای، به‌ویژه زمانی که محتوا به عنوان ترکیبی از یک فیلم نوآر، به بررسی گذشته اصلی فیلم می‌پردازد. بدبختانه، (The Singing Analyst) نمی تواند به اندازه دلیلش فوق العاده یا عالی باشد. با این حال، فوکوس‌های خارق‌العاده‌ای داشت، اما نه در یک فیلم باورنکردنی.

هنوز هم خوب است. در هر صورت، نه برای همه.

با توجه به همه چیزهایی که از بازیگران فوق‌العاده تا ابتدای محتوا و نویسنده آن لازم است، نمی‌توان مشتاق بررسی کارآگاه آوازخوان بود. داستان درباره دن دال (رابرت داونی جونیور) است که در کلینیک در حال تجربه یک بیماری پوستی وحشتناک است که تمام بدنش را پوشانده است. دن یک مقاله نویس داستانی خام است و به خاطر دارد که بدن آزاردهنده اش در یک تخت کلینیک پزشکی قرار دارد، رویاهایش معمولاً در برنامه های معمول یا خودش به عنوان شخصیتی شبیه همفری بوگارت ختم می شود.

** ***هشدار اسپویلر***** دن علاوه بر این نسبت به اینکه نیمه بهترش نیکولا (رابین رایت پن) در حال خیانت و نقشه کشیدن چیزی علیه او است، بی اعتماد است، اما او به همین ترتیب در مورد دو مرد مسلح اجیر شده (آدرین برودی و جان پولیتو) که تلاش می کنند تا او را بکش. دن عصبانی و عصبانی است و برای همه اطرافیانش توهین آمیز است و به نظر می رسد که از خاطرات او از مادرش بتی (کارلا گوجینو) سرچشمه می گیرد، بنابراین بخشی از درمان او گفتگو با متخصص کلینیک دکتر گیبون (مل گیبسون) است که تلاش می کند. برای قرار گرفتن در مرکز نگرانی‌هایش که ممکن است به این معنی باشد که وضعیت پوستی او ممکن است روان تنی باشد.

کارآگاه آوازخوان توسط کیت گوردون (آزار کل محله) هماهنگ شده است که در کنار سازنده مل گیبسون، قوی‌ترین افراد را جمع‌آوری کرده‌اند. بازیگرانی که به تماشاگر کمک می‌کنند تا طول فیلم را پشت سر بگذارد، به این دلیل که محتوا باعث می‌شود زودتر به نقطه‌نظر برسد و یک ساعت دیگر سرگردان شود. داونی برای همیشه یکی از مجذوب‌کننده‌های واقعاً جذاب و با استعداد ما بوده است و در اینجا او بسیار به این دلیل انتخاب می‌شود که شخصی که نقش او را بازی می‌کند ظاهراً منعکس کننده شیاطین خودش است. داونی دارای آن استعداد غیرمعمولی است که هر نوع مطلبی را صرف نظر از اینکه چقدر دقیق و قابل تماشا می‌کند، می‌گیرد و این کار را در اینجا انجام می‌دهد، اگرچه پس از حدود یک ساعت، پیش‌فرض فیلم به تدریج خسته‌کننده می‌شود. دنیس پاتر با محتوا اعتبار دارد و گزارش ها می گویند که او آن را قبل از مرگش در سال 1994 به پایان رساند، علیرغم این واقعیت که فقط حدود 10 سال طول کشیده بود تا اینکه کسی تصمیم گرفت آن را فیلمبرداری کند. سریال بی‌بی‌سی از سال 1986 طولانی بود و شما این تمایل را پیدا می‌کنید که کسانی که مسئول این تلاش تلفیقی هستند، مشکلاتی را در تعیین اینکه چه چیزی را ترک کنند و چه چیزی را حذف کنند، تجربه کرده‌اند. من به کارآگاه آوازخوان به عنوان تلاشی جذاب نگاه می‌کنم، اما تلاشی که بخشی از خلاقیت خود را از دست می‌دهد.

TSD نباید توسط مینی سریال های فوق العاده قبلی نزدیک شود. باید به فیلم اجازه داده شود که تنها بماند. به همین ترتیب، هیچ فیلمی در هالیوود عادی نیست، بنابراین تماشاگران نمی‌توانند انتظار «وسیله نقلیه stah» معادل، روایت ساده و تیتراژهای غیرضروری را داشته باشند که از Tinseltown بیرون می‌آیند. TSD یک داستان گیج کننده و درهم است که از جمعیت می خواهد تا هوشمندانه فکر کنند، ذهن خود را حفظ کنند و این گزینه را داشته باشند که آنچه گذشته را به یاد بیاورند.

من کارآگاه آوازخوان را سرپیچی، وحشتناک، جالب دیدم. متحرک، هیپوکندری و عمیقاً بدبخت. IMO، داونی سرگرم کننده کافی است تا از طرفدارانش بخواهد همچنان در مورد شهرت گذشته و اعتیاد به مواد چنگ بزنند. او یک سرگرم کننده است. او رفتار قابل قبولی را می شناسد و برای اطمینان این کار را به خوبی انجام می دهد. او با همان تخصص و اعتقادی که من از مردی از هدایای او انتظار دارم، نقش مرد عذاب دیده را در TSD بازی کرد. این یک تصویر عالی است، اما نه، ایمو، یک تصویر باورنکردنی. جذابیت کتی هولمز او را در موقعیتی سودمند قرار داد، اما جدای از آن، عملاً هر یک از سرگرمی‌کنندگان جوان ممکن است این کار را انجام دهند. من از دیدن دلیلی که چرا یک مدل مو و یک بینی مصنوعی باید چنین ستایش مل گیبسون را برای نمایشگاه نسبتاً روزمره‌اش جلب کند غافل هستم. رابین رایت پن مانند کارلا گوگینو کاملاً متقاعد کننده بود. من موضع یواشکی آدریان برودی را به مرد ترجیح دادم. در هر صورت، برای اهداف من، ارائه قهرمان واقعی جرمی نورتام به عنوان Binney جذاب، شیک، افتضاح، فاسد و فریبنده بود. من معمولاً بررسی می‌کنم که نورتام تلاش می‌کند تا مشاغل متفاوتی را انتخاب کند، ترجیح می‌دهد در هیچ نقطه‌ای کبوتر نباشد، در آینده نیازی به خفه شدن با یقه‌های بال ندارد و غیره. همه چیز در نظر گرفته می شود، در TSD، او به طور مشابه از آقای نوبل یا سوورین آمریگو یا ویگرام و غیره فاصله دارد. در اینجا یک شخصیت سرگرم کننده فوق العاده با استعداد است که می تواند خود را روی صفحه نمایش به شیوه ای واقعا قوی تغییر دهد. من صادقانه بازی نورثام را دوست دارم، اما اعتراف می‌کنم که بخشی از صحنه‌های او را در TSD کشف کرده‌ام که برای آرامش بیش از حد ایستاده است، با این حال TSD با نوازش کردن جمعیتش گره نمی‌خورد. تعداد قطعات آن به طور هدفمند نامرتب و نامرتب است، به عنوان یک تشبیه برای زندگی دارک، بنابراین کاملاً مناسب است که شخصیت ها این مبارزات را نیز منتقل کنند. من کارآگاه آوازخوان را برای هرکسی که به امتحان علاقه دارد، از استدلال نمی ترسد، و آنقدر شجاع است که یک مرحله را از محدوده آشنایی معمول خود حذف کند، تجویز می کنم.

یک خالق تحلیلگر، که در یک کلینیک اورژانسی به دلیل برخی بیماری‌های روان تنی غیرمعمول گرفتار شده است، با گزارش‌هایش دست و پنجه نرم می‌کند... با اذعان به اینکه آنها بیش از آن چیزی که فکر می‌کرده به زندگی خودش وابسته هستند. داستان بین این واقعیت فعلی و واقعیت تخیل منطبق است، اما خط به طور مداوم متمایز نیست.

برخی فیلم ها به سادگی به شیوه ای ساخته می شوند که باید فیلم های سینمایی ساخته شوند. این یکی از آنها است. رئیس (که من در حال حاضر به نقد او نمی پردازم) واقعاً به نظر می رسد، هوای بسیار عالی را برای این نوع فیلم تابش می کند: شخصیت های مناسب، سرگرم کننده های مناسب، موسیقی مناسب، نورپردازی مناسب. این برای من به عنوان یکی از آن فیلم‌هایی که واقعاً احساس می‌کردید در داخل فیلم هستید، به نظرم رسید، تمایلی که فیلم‌ها به ندرت می‌توانند آن را انجام دهند (هرچند کتاب‌ها ممکن است موفق شوند).

بعد از مرتب‌سازی آن، طرح اصلی است. با این حال، همانطور که شخصیت ها به طور مداوم به شما می گویند، تعداد بیشتری از اطلاعات نسبت به ترتیبات وجود دارد. شما به طور فزاینده‌ای گیج‌تر خواهید شد تا اینکه در نهایت "آن را به دست آورید" - این ثانیه باعث می‌شود که وضعیت نتیجه بدهد. مشابه "The Prestige"، اما واقعاً اینطور نیست.

رابرت داونی یک سرگرم کننده خوب و یک خواننده خوب است (در صحنه هایی که واقعا می خواند). متأسفانه، او بیشتر به خاطر عادت های مداومش به مواد مخدر شناخته می شود تا بازیگری اش. رؤسا، این مرد را در فیلم The Singing Detective خود انتخاب کنید! او جذابیت و توانایی انجام کاری را دارد که شما معتقدید که باید انجام دهد! کیتی هولمز که بیشتر از همه در نقش جوی پاتر از «داوسون کریک» یا در نقش خانم تام وویج محبوبیت دارد، از این نظر مشکلی ندارد. من به طور کلی او را سرگرم کننده ای ضعیف می دانستم، که آماده نیست تا با چهره ای صادقانه ارتباط برقرار کند. شخصیت او در اینجا بی گناه است، بنابراین من فکر می کنم که خوب است ... در هر صورت، به این شانس که من در آینده هرگز او را در فیلم The Singing Detectiveی نبینم، خوب است (فقط مالک آن باشید، او نقطه نگرانی است در «بتمن آغاز می‌کند»).

مل گیبسون، که به شدت از او متنفرم، من را در اینجا شوکه کرد... بیشتر از آنجایی که من او را زیر همه لوازم آرایشی به یاد نمی‌آورم. کار خارق‌العاده، بازیگری باورنکردنی، عالی (و فکر می‌کنم وقتی که شما خیلی به عنوان گیبسون شناخته می‌شوید، سرگرم‌کننده‌ای برای داونی باشید). یکی از بهترین های گیبسون! پایان: کارآگاه آوازخوان در سال 2003 از چشم همه دور ماند و ناپدید شد. دریافت کنید، به آن نگاه کنید... شاید من اشتباه می کنم، با این حال به نظر می رسد این فیلمی باشد که سال ها پس از این واقعیت به عنوان یک دین شماره 1 بازگشته است. در بلوک خود نقش اصلی را داشته باشید تا بفهمید که چقدر این یکی شیرین است.

این یک فیلم نسبتاً عجیب و غریب است. چند مولفه فیلم، به عنوان مثال، طنز، ملودیک و فیلم نوآر را با هم ترکیب می کند. به هر حال این ترکیبی است که واقعاً جواب نمی‌دهد و به نظر می‌رسد یک ترکیب عجیب و غریب است.

به‌علاوه به دلیل محتوای گیج‌کننده‌ای است که حقیقت و تخیل را در هم می‌آمیزد و از انبوهی از مؤلفه‌های فلاش بک استفاده می‌کند که به همین ترتیب گذشته را با هم ترکیب می‌کند. در با "حال". واقعا چه اتفاقی در کارآگاه آوازخوان می افتد؟ سعی در گفتن همه چیز داستان دارد؟ دقیقاً چرا کل کارآگاه آوازخوان را به زحمت می اندازد و تلاش می کند به چه چیزی دست پیدا کند.

کارآگاه آوازخوان به وضوح سعی می کند به کلاس فیلم دهه 50 و 50 احترام بگذارد، اما بدون داشتن چیزهای زیادی این کار را انجام می دهد. از سبک خودش لباس‌ها درست هستند، مبادلات درست هستند، اما محیط واقعاً درست نیست، که واضح است که جزء اصلی است. مولفه‌های ملودیک می‌توانستند به فیلم کمک کنند تا فیلم را بهتر مرتب کند، با این حال فیلم تصمیم می‌گیرد از آهنگ‌های همیشه سبز نسبتاً جدید استفاده کند، به صراحت برای آهنگ‌های ساخته شده این فیلم. به همین ترتیب شیوه ای که سرگرم کننده ها به وضوح از خوانندگان واقعی حمایت می کنند، انگیزه ای است که چرا در هیچ نقطه ای از فیلم حل نمی شود. کارآگاه آوازخوان سعی می‌کند در مد روز باشد، اما شاید تلاش خوبی داشته باشد، که باعث می‌شود کارش ناتوان باشد. کارآگاه آوازخوان به من این تمایل را داد که یک رئیس جایگزین همچنان می‌توانست اجازه دهد کارآگاه آوازخوان کار کند.

فیلم به وضوح سعی نمی‌کند جدی باشد، اما این کار را واقعاً با این کار انجام می‌دهد. همراه در آن بدون شک، می توان گفت که کارآگاه آوازخوان یک تقلید مسخره آمیز تاریک است، اما کارآگاه آوازخوان واقعاً بهترین یا بهترین مدل در ژانر خود نیست.

خیلی وحشتناک است که فیلم واقعاً از آب درنیامد، زیرا بازیگران فوق العاده و حیرت انگیزی داشت. رابرت داونی جونیور بود. اولین کار بزرگ بعد از مصرف مزمن مواد مخدر. او آشکارا از طریق دوست قدیمی خود مل گیبسون که سازنده کارآگاه آوازخوان است به این کار کمک کرد. داونی جونیور واقعاً سخت کار می کند و دوباره نشان می دهد که چقدر سرگرم کننده باورنکردنی است و به خوبی برای انتقال یک فیلم مجهز شده است. خود مل گیبسون نیز تحت تأثیر گریم های زیادی نقش شگفت انگیزی را بر عهده می گیرد. کارآگاه آوازخوان همچنین آدرین برودی را در خاطره‌انگیزترین کارش از زمان برنده شدن اسکار در «پیانیست» به نمایش می‌گذارد. این واقعاً برجسته‌ترین انتخاب حرفه‌ای او نبود.

دقیقه‌های زیادی دارد، اما در پایان کارآگاه آوازخوان تأثیری احمقانه و گیج‌کننده از خود بر جای می‌گذارد.http://bobafett1138.blogspot.com/

سه چیز وجود دارد که به The Singing Analyst خواهم داد. فیلمبرداری فوق‌العاده است، بنر ایده‌ای انفجاری بود، و من در صحنه‌ای که «مقدار آن سگ در پنجره است؟» به شدت خندیدم. در رادیو پخش شد و آدریان برودی ابیات را به خط "Ruff Ruff" گفت. پس همین سه مورد برای پیشنهاد من به کارآگاه آوازخوان کافی است. نه!!!!!!!!!! کارآگاه آوازخوان یک شکست هیولا بود. مطمئنم اولین سریال تلویزیونی عالی بود. فکر واقعی پشت فیلم جذاب است، با این حال کسی باید به این رئیس دیوانه وار، مانند کیت گوردون، چند ایده بدهد تا راضی کنند. تا جایی که ممکن است به این موضوع مربوط شود، صرفاً عجیب و غریب و غیرعادی کردن فیلم شما باعث کارایی آن نمی شود! دوم، ساختن فیلمنامه ای مضحک و خصمانه آن را منحصر به فرد نمی کند. به نظر می‌رسد که گفتمان در این مورد از انبوه کاغذ یک جلسه دانشمندان در پخش عمومی هوارد هارش به دست آمده است. من مخالفی ندارم که گفتمان خصمانه یا مطالبی در یک فیلم قرار داده شود، اما در کارآگاه آوازخوان به نظر می رسد که صرفاً سعی می کند تنش داشته باشد. چیزی که کسی نیاز به گفتن داشت، وجود نداشت. علاوه بر این، سومین ایده برای راضی کردن رئیس‌های دیوانه‌وار، به عنوان کیت گوردون، نشان دادن مل گیبسون در یک کار خلاف نوع در یک فیلم مستقل، ماهیت فیلم شما را افزایش نمی‌دهد! اقامتگاه میلیون دلاری را به خاطر می آورید؟ علاوه بر این، من ستایش های زیادی را برای رابرت داونی جونیور می شنوم. در هر صورت، من واقعاً قبول دارم که اگر محتوایی که در آن بازی می‌کنید، کم باشد، مهم نیست که چقدر برای یک کار کار می‌کنید. در واقع، داونی به عنوان یک مرد نزدیک به مرگ که فانتزی های غیرعادی دارد، به طور استثنایی متقاعد کننده بود. با این حال، توجیهی برای آن وجود دارد. به این دلیل است که رابرت داونی جونیور واقعاً بخشی از حرفه خود را صرف یک مرد نزدیک به مرگ کرده است که فانتزی های عجیبی دارد! من قضاوتم را درباره چیستی کارآگاه آوازخوان دوباره تکرار می کنم. یک شکست بزرگ من می‌توانستم دقیقاً همین موضوع را با محروم کردن خودم از استراحت به مدت یک ماه و نیم، ارائه خودم به بیماری دستمال‌خواری، و چرخاندن موسیقی متن نقاشی آمریکایی اسپری روی دایره‌ای بی‌وقفه ببینم و به احتمال زیاد اوقات خوبی را سپری خواهم کرد. انجام آن در هر صورت، سلام، اگر واقعاً قصد پرداخت اجاره The Singing Investigator را دارید، مطمئن شوید که به دنبال آن ثانیه خارق‌العاده هستید که در آن آدریان برودی با «مقدار Is That Doggie In The Window» همگام می‌شود؟ مطمئنم متوجه خواهید شد که ارزش تحمل ۱:۴۰ دقیقه بیشتر ناامیدی انسان را دارد.